Met de voorstelling Kantjil en de Tijger wordt op een speelse en lichtvoetige manier een brug geslagen tussen de levens van mensen uit voormalig Nederlands-Indië. Eén van de acteurs die aan de voorstelling meewerken is Bodil de la Parra, zelf van gemengd Surinaamse en Indochinese afkomst. Het is een voorstelling voor het hele gezin met een belangrijk thema: ‘Er is een oudere generatie die heeft gezwegen maar nu begint te spreken omdat de jongere generatie antwoorden wil’.
De dag dat menselijkheid strafbaar werd
Het was een ongelofelijke week voor Nederland. Na veel gepor, gemor en gepruts werden de gure asielwetten door de Tweede Kamer aangenomen. Wat dit betekent voor de ongedocumenteerde medemens die al niks heeft, laat zich op papier al raden.
Er is veel protest vanuit de mensen die wél met ongedocumenteerden – lees: ‘illegalen’ – omgaan. Zo zegt dominee en directeur van de Pauluskerk, Martijn van Leerdam, erover in het Reformatorisch Dagblad:
“We proberen naar ons geweten te luisteren en te doen wat goed is. Als we er een paar regels voor moeten oprekken of een stapje verder gaan dan van Den Haag mag, doen we dat.”
Hij voelt woede en teleurstelling, maar hij is ook gedesillusioneerd door het besluit van de Tweede Kamer.
“Het resultaat is dat we allemaal verliezen. Dat er steeds meer dakloze mensen op straat terechtkomen. En dat steeds meer mensen bang zijn om flesjes water uit te delen als het warm is. Ik zeg: laat ze maar komen hoor. Sleep onze vrijwilligers en sleep mij ook maar weg uit de Pauluskerk. Maar wij gaan door”, meldt hij aan Een Vandaag.
Wat ook doorgaat, zijn de brandhaarden in Gaza en Oekraïne. In Gaza, waar het leven zo’n hel is geworden dat mensen letterlijk verdwijnen. Vanaf dit nummer voortaan een nieuwe rubriek van een stichting die in Gaza werkt met kinkinderen, de meest kwetsbare slachtoffers in elke oorlog.
Ook in Oekraïne zijn de gevolgen van de inmiddels drie jaar durende oorlog goed merkbaar. Onze fotograaf Camiel Mudde was ter plekke en doet verslag.
Bodil de la Parra vertelt over een nieuwe voorstelling waar zij een rol in speelt en over het trauma van de oud-Indiëgangers, de Jappenkampen en de nasleep van de dekolonisatie van voormalig Nederlands-Indië.
Dan nu over naar u, beste lezer. Als u bij deze regels bent aangekomen, betekent het dat u Straatnieuws heeft gekocht van een dakloze medemens. Wat goed van u! Daarvoor een hartelijk dankjewel van het hele team van Straatnieuws. Hopelijk heeft u ook een leuk gesprek gehad met de verkoper.
Blijf vooral meedoen aan het verspreiden van licht. Geef je Straatnieuwsverkoper een gulle glimlach en besef even hoe bijzonder het is dat we hier allemaal zijn. Ook al is het soms zo kortstondig, het is niet minder dan een wonder. Laten we daarom samen onze aarde een stukje beter maken in de tijd dat we hier zijn.
Tot de volgende editie.
Theo Paijmans
redactiestraatnieuwsdenhaag@gmail.com
Een man met een missie
Wat zijn de vooruitzichten voor Suriname? Dat weet de Surinaamse kunstenaar Marcel Pinas wel: “Onze afkomst is onze toekomst. Onze verhalen klinken als een lied dat je voor het eerst hoort”, zegt de 54-jarige Marcel, “en misschien dat je nog een paar keer naar dat lied moet luisteren om te begrijpen wat er wordt gezongen. Na verloop van tijd zul je het herkennen.”
