Gefeliciteerd, Nederland, met het nieuwe kabinet. Het zat er nog maar net of het knetterde al tussen de verschillende coalitiegenoten. Een berichtje op social media leidde tot ophef. De oppositie voelde een aantal nieuwe kabinetsleden aan de tand over racistische uitlatingen die ze in het – nog niet eens zo lange – verleden hadden gedaan. De partijloze premier keek af en toe als een hert in de koplampen van een aanstormende auto.

Iemand wiens naam we hier maar niet noemen, een beetje zoals dat met de slechterik in de Harry Potter-boeken ook niet gebeurt, stapte naar de microfoon om zijn eigen premier aan te vallen. Die had volgens hem te weinig afstand genomen van de aantijgingen van de oppositie over die racistische uitlatingen. “Slappe hap”, snierde hij.

Nederland keek het allemaal geschokt en beduusd aan op tv. Daags erna reageerden de media onthutst. Moesten we met dit zooitje ongeregeld dat bekvechtend en over elkaar rollend de regeerperiode van het nieuwe kabinet aftrapte, alle problemen die Nederland heeft te lijf?

Er zijn veel oorzaken waarom het zover is gekomen en we nu veroordeeld zijn tot dit kabinet, tot hij wiens naam die niet genoemd mag worden, het laat klappen omdat het voor hem en zijn partij electoraal gunstiger uitvalt. Onze columnist Marieke Bolle brengt een paar van die oorzaken in kaart. Wat duidelijk is, is dat we meer dan ooit als samenleving op elkaar aangewezen zijn, zonder het gekkenhuis van de Haagse politiek. Dat we elkaar moeten steunen en aanmoedigen.

Dat kan tot mooie dingen leiden, luister maar eens naar het verhaal van Ilse Huizinga, en dan naar haar muziek op Spotify. Of lees over mensen in Oekraïne die precies dat doen, elkaar steunen, met hun leven of hun bloed. Hoelang kabinet Slappe Hap-1 op het pluche blijft weet ik niet. Laten we daarom mild voor elkaar zijn en geef ook deze keer weer jouw Straatnieuws-verkoper een gulle glimlach… maak deze wereld beter, ook al is het maar door iets kleins.