Ik was afgelopen weekend even op de Scheveningse boulevard, daar waar de zee en de lucht elkaar aan de horizon raken. Het doet iets met je, die open ruimte. Het weer was kalm en de mensen slenterden af en aan. Een grote groep vrouwen met hoofddoeken die een visje gingen eten bij de visboer. Gezinnetjes die met hun kinderen genoten van de dag, mensen van allerlei kleur, leeftijd, geslacht. Ik besefte opeens wat dit was. Dit was vrede. Ik woonde in een land waar er vrede is, al zolang. Waar we, ondanks onze verschillen, naast elkaar mogen, kunnen bestaan.

Waarom ik dit schrijf? Omdat ik een dag later op impuls een bioscoopje pakte. Ik wilde de film Civil War zien, stond al een tijd op mijn verlanglijstje. Een film die een verdeeld Amerika laat zien, waar verschillende fracties een bloedige burgeroorlog uitvechten. Waarin we een klein groepje journalisten en fotografen volgen die er verslag van doen, in woord, maar vooral in beeld. Een tafereel dat sinds de bestorming van het Capitool door aanhangers van ex-president Trump een stuk reëler lijkt.

Wat een genadeloze film. Wie zich de verschrikkingen van de oorlog niet kan voorstellen, wie zich niet kan inbeelden hoe het is voor de mensen in Oekraïne of Gaza – of welke andere brandhaard in de wereld, ga alsjeblieft naar deze film. Vooral in de bioscoop.